gadanina — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż Ia, CMc. gadaninanie {{/stl 8}}{{stl 7}} lekceważące określenie mówienia, zwłaszcza gdy chodzi o sprawy błahe; rozprawianie bez sensu; paplanie : {{/stl 7}}{{stl 10}}Czcza gadanina. Mieć dosyć czyjejś gadaniny. {{/stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
gadanina — ż IV, CMs. gadaninanie; lm D. gadaninain lekcew. «mówienie, zwłaszcza o czymś nieważnym, rozprawianie bez sensu; paplanie» Bezmyślna, pusta gadanina … Słownik języka polskiego
bzdurny — bzdurnyniejszy pot. «bezsensowny, niedorzeczny; błahy, marny» Bzdurna gadanina, pogłoska, teoria, twierdzenie. Bzdurny pomysł, powód … Słownik języka polskiego
czczy — 1. «pusty, głodny» Pić na czczy żołądek. ∆ anat. Jelito czcze «część jelita cienkiego» 2. «beztreściwy, nic nie znaczący, bezcelowy, płonny, nieuzasadniony, pusty» Czcza formalność. Czcza gadanina. Czcze słowa … Słownik języka polskiego
niedorzeczny — niedorzecznyni, niedorzecznyniejszy «pozbawiony logiki, sensu, niemądry» Niedorzeczny lęk. Niedorzeczna gadanina. Wpaść na niedorzeczny pomysł … Słownik języka polskiego
niemądry — niemądrydrzy «dość głupi, naiwny; będący wyrazem głupoty» Niemądre dziecko. Niemądra decyzja. Niemądra gadanina. Niemądre pytania … Słownik języka polskiego
pusty — puści 1. «niczym nie napełniony, nic nie zawierający; przez nikogo nie zajęty, nie zaludniony; bezludny, opustoszały» Puste pudełka, szklanki. Pusty żołądek. Pusty dom, wagon. Ulice prawie puste. Puste miejsce. Pusty teren. ∆ muz. Pusta struna,… … Słownik języka polskiego
słowo — n III, Ms. słowowie; lm D. słów, N. słowowami (podn. słowowy) 1. «znak językowy nazywający jednostkowy przedmiot materialny lub klasę jednorodnych przedmiotów materialnych, treści psychiczne, czynności, stany, cechy, wyrażający relacje między… … Słownik języka polskiego
trajkot — m IV, D. u, Ms. trajkotocie; lm M. y 1. pot. «szybkie, głośne mówienie, paplanie; gadanina» Babski trajkot. Mieć dość czyjegoś trajkotu. 2. «odgłosy strzałów, pracy silnika; terkot, stukot» … Słownik języka polskiego
umęczyć — dk VIb, umęczyćczę, umęczyćczysz, umęcz, umęczyćczył, umęczyćczony «doprowadzić kogoś do stanu wyczerpania, osłabienia; wywołać zmęczenie, znużenie (fizyczne lub psychiczne); zmęczyć» Umęczyć kogoś gadaniną. umęczyć się «doprowadzić siebie do… … Słownik języka polskiego
zanudzić — dk VIa, zanudzićdzę, zanudzićdzisz, zanudzićnudź, zanudzićdził, zanudzićdzony zanudzać ndk I, zanudzićam, zanudzićasz, zanudzićają, zanudzićaj, zanudzićał, zanudzićany «wywołać uczucie nudy, znudzenia, naprzykrzyć się komuś w sposób nudny,… … Słownik języka polskiego
